شب تنهايي خوب


گوش کن دورترین مرغ جهان می خواند 
شب سلیس است و یکدست و باز 
 شمعدانی ها 
و صدا دار ترین شاخه فصل ماه را می شنوند 
پلکان جلو ساختمان 
در فانوس به دست و در اسراف نسیم 
گوش کن جاده صدا می زند از دور قدمهای تو را 
چشم تو زینت تاریکی نیست 
پلکها را بتکان کفش به پا کن وبیا 
و بیا تا جایی که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد 
و زمان روی کلوخی بنشیند با تو 
 و مزامیر شب اندام تو را مثل یک قطعه آواز به خود جذب کنند
پارسایی است در آن جا که تو را خواهد گفت :ـ
بهترین چیز رسیدنم به نگاهی است که از حادثه عشق تر است